jabetu

1. da ad. Zerbaiten jabe bihurtu, norbaitek zerbait beretzat hartu. Nor jabetu zen lur hartaz guztiaz? Besteren ondasunez jabetzea. 2. du ad. Norbaitek norbait zerbaiten jabe egin. Hiltzerakoan, jabetu ninduen bazter-etxe batez. 3. da ad. Norbaitek bere aurrean gertatzen dena, esaten zaiona, irakurtzen duena, etab. atzeman, zerbaiten esanahia beretu. Ez dakit zure arrazoibideaz ongi jabetu naizen. 4. zaio ad. (Ipar.) (zah.) Babestu, zaindu. Jabe zakizkio bere herstura handitan.



Atzera