rococo

(fr.ezko rocailletik eratorritako hitza) iz. eta izond. ART. Jatorri frantseseko arte-estiloa eta XVIII. m.an Europan zabaldu zena.
Hasiera batean, Luis XIV.aren gortearen inguruan girgileriazko apaindura huts bilakatu zen barroko ofizialaren aurkako erreakzioa izan zen rococoa. Marrazkilari, dekoratzaile eta grabatzaile nagusiek dekorazio-estilo argitsu eta aldi berean barnekoia garatu zuten Parisko nobleen etxeetan, Versaillesko gehiegizko ornamentuei kontrajarririk. Estilo hau berehala zabaldu zen Frantzia osoan, eta ondoren Europan, bereziki Alemanian eta Austrian. Leihoak eta hormak apaindura kurbatuz hornitzen dira, C eta S letren marrak bezala, asimetria simetriari nagusitzen zaiola. Boli- eta urre-koloreak erabili izan ziren gehienbat, eta miraila erantsi zitzaion dekorazioari, osotasunaren zati eginez. Frantziako rococoaren adibide ederrak dira Printzearen Saloia (1722) Chantillyko Jauregi Txikian, J. Aubertek dekoratua, eta Parisko Soubise hoteleko saloiak (1732), G. Boffandek eginak. Joera honen emaitzarik bikainenak 1715-45 bitartean egin ziren. Pinturan, Watteauren margo dotore eta malenkoniatsuekin hasi zen rococoa eta Boucheren lan mitologikoekin eta biluziekin hartu zuen gailurra. Pintura galant eta arina da rococokoa, margo argiak eta biziak, bereziki tonalitate urdinetan, kiribilezko konposizioetan lantzen zituena. Eskola honek hainbat eskandalu piztu zituen erabili ohi zituen gai libertinoengatik, baina gaiaren arinaz haratago, Fragonard baten teknikak, bere librean, XIX. m.ko teknika ausartak iragartzen ditu neurri handi batean. Eskulturan, berriz, rococoak barnerako piezak landu zituen, txikiak tamainaz, eta gai mitologikoak nagusiki.



Atzera